De eerste week in Kathmandu

Vertrek

Afgelopen zondag zijn we dan eindelijk vertrokken naar Nepal. Op Schiphol zijn we uitgezwaaid door familie en vrienden. Het afscheid was wel even moeilijk, maar gelukkig hebben we een heel mooi reisdoel en kunnen we over het algemeen gemakkelijk contact houden. Na een voorspoedige reis van 18 uur met overstap in Londen en Muscat kwamen we op 3 september 2075 (jaja, een hele reis door de tijd) aan in Kathmandu, waar al een chauffeur van VSN stond te wachten om ons naar het gastgezin te brengen.

Eerste indrukken en introductieweek bij VSN
Hoewel we van tevoren zijn gewaarschuwd voor een cultuurshock, is die tot nu toe bij ons nog uitgebleven. Maar het is ook maar hoe je het zelf ervaart natuurlijk. Het verkeer is behoorlijk druk en chaotisch, zelfs Robert zou niet zelf in Kathmandu willen rijden. Het krioelt er van de brommertjes en motoren die aan alle kanten voorbij komen. Ook de bussen rijden als gekken en halen elkaar in, omdat ze als eerste bij de volgende halte willen aankomen om zoveel mogelijk klanten binnen te halen. De bussen zijn hier niet van 1 maatschappij, maar het is meer ‘ieder voor zich’. Om dezelfde reden beweren ze soms dat ze je naar de eindhalte brengen, waarna je betaalt en er bij de volgende halte weer vrolijk wordt uitgezet. In Kathmandu hangt er veel uitlaatgas en stof in de lucht. Sommige delen van de hoofdwegen zijn niet geasfalteerd en iedereen hobbelt over de keien en door het zand heen. Het afval ligt langs de kanten van de weg en naast de landingsbaan van het vliegveld liggen nog wrakstukken van een crash. Maar door dit alles kunnen we gelukkig goed heenkijken. Over het algemeen vinden wij Nepal tot nu toe veel van Sri Lanka weghebben qua cultuur, eten, mensen etc. Het is alleen in de stad wat drukbevolkter. De echte cultuurshock komt misschien pas als we vrijwilligerswerk gaan doen op het platteland en geen stromend water en wellicht geen elektriciteit meer hebben.

We verblijven hier in Kathmandu samen met twee andere Nederlandse vrijwilligers in een super fijn gastgezin. Onze 'aamaa' Kabita zorgt voor heel lekkere maaltijden en het huis is super schoon en opgeruimd. Het huis ligt aan de rand van de wijk Pepsi-Cola (vernoemd naar de fabriek). Het hoofdkantoor van VSN en verschillende projecten bevinden zich ook in deze wijk, op loopafstand van elkaar. Deze week hebben we iedere ochtend na het Nepalese ontbijt, Nepalese les gehad. Dat is nog best wel pittig. Neem bijvoorbeeld het Nepalese woord (fonetisch geschreven) "chha". Dit woord betekent: "Ja, zes, er zijn, of hebben". Dus.... Gelukkig kunnen we nu in ieder geval wat basiszinnetjes gebruiken zoals: "Ma naam Robert ho" (Deze kunnen jullie zelf vertalen!) "Malai sancho chhaa" (het gaat goed) " en erg handig in het geval van opdringerige verkopers: "haizur chaahidaina daai" (Nee bedankt, ik heb geen interesse). Het is hier gebruikelijk om elkaar niet bij de naam aan te spreken, maar bij beleefdheids-aanspreekvormen. Zo noem je iemand die iets ouder is dan jijzelf "daai/didi" (letterlijk vertaald: oudere broer/zus) iemand die jonger is "bahaai"/'bahini" (jongere broer/zus), en iemand die ouder is dan jijzelf "buwaa/aamaa" (vader/moeder).

Inmiddels hebben we ook twee scholen van VSN bezocht, hier was het een drukke boel. Er zitten veel kinderen bij elkaar in kleine lokaaltjes. De scholen zien er wel goed onderhouden en gezellig uit. Er hangen overal tekeningen, posters en knutselwerkjes aan de muren. Ook zijn er mooie speelpleinen met een basketbalveld, een voetbalveld en een speeltuintje voor de jongste kinderen. Daarna hebben we het opvangcentrum voor kinderen met een verstandelijke beperking bezocht. Hier worden wekelijkse 25 kinderen opgevangen die in dit centrum dagbesteding of onderwijs krijgen. Het centrum bevindt zich in een gezellig woonhuis met drie losse leslokalen in de binnentuin. Ook dit centrum zag er (dankzij de muurschilderingen van twee Nederlandse koppels, zo is ons verteld) erg gezellig uit. Tenslotte zijn we langs bij het Women empowerment Center. In Nepal hebben veel vrouwen geen of beperkt onderwijs genoten. In het vrouwencentrum leren de vrouwen schrijven en lezen in het Nepali, hoofdrekenen en ze krijgen ook Engelse les van vrijwilligers. Daarnaast wordt aandacht besteed aan vrouwenrechten, gezondheid, opvoeding en andere thema's.

Bezienswaardigheden
Verder hebben we deze week in de middaguren ook al verschillende toeristische hotspots bezocht in Kathmandu. Zo zijn we dinsdag bij de Bodnath stupa geweest, de grootste tempel van Azië. Hindoes en Boeddhisten vanuit de hele wereld komen naar deze tempel toe om te bidden. Zij doen dat door kloksgewijs om de stupa heen te lopen en aan de gebedswielen te draaien. Het is erg bijzonder om dit te mogen aanschouwen. We zijn tot zonsondergang gebleven, omdat de tempel s'avonds heel mooi verlicht wordt. Op woensdag hebben we een bezoek gebracht aan de historische wijk Patan. In deze wijk bevindt zich het Durban Square waar een oud paleis op staat. De schade van de aardbeving uit 2015 is hier nog goed zichtbaar. Er wordt nu hard gewerkt om zoveel mogelijk tempels en gebouwen te restaureren en inmiddels is zijn er al wat gebouwen hersteld. Knap om te zien hoe hard de Nepalezen hier aan werken!  Donderdag zijn we naar de "Monkey temple" geweest. Hier is niet alleen een mooie Stupa met uitzicht over Kathmandu te bewonderen, maar is er ook een life-show van apen die zich vanuit de boom in het bad beneden zich laten vallen. Ooit een aap een bommetje zien doen? Wij nu wel :) Daarna zijn we naar de toeristische wijk Thamel geweest. Hier stikt het van de winkeltjes met trekkingkleding en souvenirs. Het viel ons hier op dat er toch wel veel toeristen zijn in Kathmandu, want op de andere plekken zijn we nog maar weinig toeristen tegengekomen. Op vrijdag hebben we een kookworkshop gevolgd, georganiseerd in het Women’s Center. We hebben geleerd hoe we de lokale ‘momo’s’ kunnen maken. Dit zijn een soort dumplings/deegrolletjes gevuld met vlees en groenten. Robert heeft veel talent, dus als we terug zijn, vraag hem dan gerust om het voor jullie te bereiden :). S’middags hebben we de drukste markt van Kathmandu bezocht. In Ason krioelt het van de mensen en bevinden zich talloze kleine winkeltjes in kronkelende straatjes. In iedere deel van de wijk wordt hetzelfde product verkocht. Zo is er een deel met straatjes waar alleen maar sari’s worden verkocht, of zijn er steegjes vol met sieraden. Het bezoeken van deze drukke wijk biedt een scala aan indrukken: de mensenmassa, de motors die tussen de winkelaars doorrazen, de felgekleurde sari’s, de geur van uitlaatgassen en eten...Alles bij elkaar raak je na een paar uur wel wat overprikkeld. Op zaterdag zijn we de drukte van de stad daarom even ontvlucht en hebben we een hike gemaakt bij Nagarkot, een plaatje op ongeveer 1,5 uur met de bus vanaf Kathmandu. Hier hebben we heel mooie uitzichten gehad vanaf ongeveer 3000 meter hoogte. Bij helder weer heb je hier zicht op de Mount Everest. Helaas was het bewolkt toen wij er waren, maar aan de andere kant zou het in de volle zon wel erg warm zijn om de hike bergopwaarts te maken. De terugweg duurde helaas iets langer, eerst moesten we wachten tot de bus vol genoeg was om de rit rendabel te maken, vervolgens moesten we nog twee keer overstappen. Maar uiteindelijk waren we nog precies op tijd om bij onze Nepali Amaa aan te schuiven voor een heerlijke maaltijd.

 Al met al hebben we een zeer positieve indruk van VSN als organisatie. De projecten lijken goed geoorganiseerd en het gastgezin waar we blijven bevalt ons ook prima. We hebben dan ook veel zin om vanaf zondag met het vrijwilligerswerk te gaan starten en zullen jullie op de hoogte houden hiervan!