De eerste week in Kaskikot

Back to basics

Afgelopen zondag zijn we vertrokken vanuit Kathmandu richting Pokhara. Na een hobbelige busrit met prachtige uitzichten, kwamen we aan in Pokhara. Hiervandaan werden we met een piepkleine taxi naar Kaskikot vervoerd. De weg vanuit Pokhara ging steil omhoog richting Sarangkot. We vroegen ons net af of hier ook bussen zouden rijden, toen er eentje het weggetje af kwam rijden. Het uitzicht was echt adembenemend mooi, bijzonder dat je in zo’n korte tijd zo hoog kunt komen in zo’n klein autootje volgepropt met bagage. Toen we Kaskikot binnen reden, herkenden we de school al van de foto’s. Even later werden we bovenaan de weg afgezet met onze bagage en werd het huis van ons gastgezin aangewezen. Van alle kanten kwamen dorpsgenoten aan om ons te helpen met de bagage. Het uitzicht vanaf het terras voor het huis is fantastisch. Het is hier super groen en we hebben mooi zicht op de vallei en de achterliggende bergen. Als je een stukje het dorp in loopt dan zie je ook het meer van Pokhara en de Peace Pagoda liggen.

Al dat groen brengt ook wat nadelen met zich mee: we zitten hier midden in de natuur en dus ook midden in de insecten en spinnen. Die laatste hebben we in de eerste dag al iets te vaak en iets te groot voorbij zien komen: Robert’ s hand is er niks bij (en Robert heeft grote handen!). Het hoogtepunt was wel dat net nadat we grapjes zaten te maken over de insecten en spinnen hier, er een mega grote spin over de muur rende en in Janneke’s bed verdween. Robert dacht nog even dat ons gegil ook een grapje was en bleef dus rustig zitten. Uiteindelijk heeft onze gastvader D.B.(afkorting van zijn lange Nepalese naam) de spin met een handige worp van zijn flipflop naar een andere wereld geholpen. Het nare aan deze grote spinnen is dat ze niet ergens relaxed in een web hangen, maar dus keihard over de vloer en de muur rennen. Eerst denk je nog: is dat een muis? Maar nee hoor, het is een grote zwarte spin. Brrrr…. Muizen lopen hier overigens ook genoeg. En ook die zijn iets groter en dikker dan in Nederland. Tijdens het ontruimen van het “computerlab” op het schooltje zag Robert bij het verwijderen van de beamer de eerste muis. Direct hierna hoorde hij achter zich wat geluiden die hij niet helemaal kon plaatsen. Merel was blijkbaar erg geschrokken, en de aanblik van de muis leverde haar meteen beurse knie en arm op, omdat  ze wilde wegrennen op de glibberige kleivloer en toen vol onderuit ging. Lekkere binnenkomer ook op die school, maar niet heus… Gelukkig waren er maar 3 leerkrachten aanwezig. Die zullen vast wel hun mond gehouden hebben over die gekke Westerse vrijwilliger die al bang wordt van een muisje :) ‘Thuis’ lopen de muizen ook vrolijk door de keuken terwijl onze gastmoeder daar op haar slippers staat te koken. Hopelijk went dit voor ons ook vanzelf.. Ook het buitentoilet is even wennen, dit is tevens de ruimte waar we ons kunnen wassen met een emmertje water, en het ruikt er niet bepaald naar bloemetjes. Bovendien word je hier dus ook vaak vergezeld door een groepje muggen, of bekeken door wat spinnen. Daar gaat je privacy dan…

Start met het vrijwilligerswerk

Op maandag zijn we eerst met Janneke meegeweest naar het gezondheidscentrum waar zij aan de slag gaat de komende drie weken. Al snel kwam haar eerste patient langs, dus ze kon meteen lekker aan het werk.  Met onze gastvader DB zijn we naar de school geweest. We hebben daar alle klaslokalen bekeken en schrokken best wel van de staat waarin sommige lokalen verkeerden. Hoewel we al foto’s van Jos en Willemien, die vorig jaar in Kaskikot waren, hadden gezien, was het in het echt nog bedompter en schimmeliger. In sommige lokalen was de deur half weggerot of was er helemaal geen deur meer. Ook is er een lokaal waar er wel kozijnen zijn geplaatst, maar er nooit meer een raam is gekomen. Daar kan dus zeker wat aan gebeuren de komende weken.  Op maandag konden we verder helaas nog niet veel doen, omdat de directeur die dag afwezig was en we ook eerst akkoord van hem moesten krijgen.

Op dinsdag hebben we met de directeur van de school en de ‘chairman’ onderhandeld over wat wij gaan doen op de school. We kwamen er namelijk achter dat de school zelf ook nog een potje met geld heeft, dus het leek ons wel terecht dat zij zelf ook een deel van het onderhoud financieren. We hebben afgesproken dat het schoolbestuur het dak repareert en op die manier de oorzaak van de meeste schimmel en lekkage aanpakt. Wij zullen samen met de timmerman zorgen voor nieuwe deuren, ramen en luiken voor de ramen. Ook gaan we proberen om de schimmel zo veel mogelijk van de muren te verwijderen en de lokalen opnieuw te verven. De onderhandeling en de nieuwe ronde door de school namen ongeveer de hele dinsdag in beslag.  Omdat er deze dag gestaakt werd door taxi’s en bussen konden we helaas ook nog geen verf en materiaal halen in Pokhara.

Op woensdagochtend zouden we de verf gaan halen. Ons idee was om dan meteen om 9 uur rond openingstijd in Pokhara te zijn, de verf te halen en dan misschien al een start te maken met de schoonmaak. Helaas konden we pas om 11 uur met de bus richting de stad (en die bus kwam om 11.45 uur). Uiteindelijk hebben we gelukkig snel een verfwinkel gevonden waar we het meeste materiaal konden kopen. Daarna hebben we nog wat inkopen gedaan bij de lokale Blokker (lees: een garage vol met plastic wasteiltjes en emmers) en de supermarkt. We hebben geluncht bij een lokaal tentje, daar kwam plotseling een gitaar tevoorschijn. Er zijn wat Nepalese liedjes voor ons gespeeld en daarna was het onze beurt om een klein optreden te verzorgen. Dus we hebben de beste mensen het beste van onze Nederlandstalige genre laten horen: “Het is een nacht” van Guus Meeuwis. Achteraf werd er gezegd dat Robert dit zeer getalenteerd heeft gespeeld op de gitaar en dat Merel’s zang ‘right from the heart’ kwam. Het is ook wel een gevoelig lied natuurlijk :)

De terugweg naar huis was nog een heel avontuur. Om 15.30 zou de bus vertrekken en om 15 uur zat de bus in Merel’s ogen al hartstikke vol. Robert zou naar de verfwinkel lopen en daar op de bus stappen met alle inkopen. Toen de bus eenmaal vertrok vanaf het busstation, zat de bus letterlijk ‘tjokvol’. Merel kreeg nog even een doos met kippen op schoot namelijk. Robert stond ondertussen langs de kant van de weg met alle verf en liet het inspectieteam van koeien even langskomen om de kwaliteit van de verf te controleren.Uiteindelijk wist Robert zich toch nog “Nepali style” naar binnen te wurmen. De bus kwam door alle drukte nog maar met moeite de berg op (de aandrijfas werd loeiheet onder onze voeten, want de enorme hitte kwam door de bodemplaat van de bus heen), dus wat op de heenweg een ritje van een uur was, was op de terugweg een bezwete reis van 2,5 uur opgepropt tussen de mensen, zakken met rijst en de kippen. Aldus, twister is voortaan kinderspel.

Op donderdag was het dan eindelijk zover, we konden aan de slag met de grote schoonmaak. In de ochtend is Robert even met DB langs de timmerman zijn werkplaats gegaan om de voortgang te bekijken. Er zijn  inmiddels op authentieke manier al heel wat boomstammen verzameld en tot planken verwerkt, de gang zit er goed in! Dat mag ook wel, want in totaal hebben we 5 deuren, 29 luiken en 4 kozijndelen voor de school in bestelling  staan. We hebben in totaal 3 lokalen zo goed als schimmelvrij kunnen maken, met hulp van Janneke. Het was wel een uitputtend werkje! S’ ochtends leek het ook even alsof we het zonder water moesten doen, wat zou betekenen dat we voor ieder emmertje 10 minuten de berg op richting het meer zouden moeten lopen. Gelukkig werd er na veel aandringen toch water aangesloten bij de school. S’ middags heeft Merel ook voor het eerst een les op deze school mee kunnen kijken. Ook hier is het weer anders dan in Nederland. Waar in Kathmandu de lessen bestonden uit heel veel overschrijven, bestond hier de les in grade 1 (6-7 jaar) uit steeds de Engelse tekst hardop voorlezen. Nogal saai om dat een uur lang te doen als kind (lijkt ons dan). De volgende les vroeg de docent of Merel niet even een les kon verzorgen. Met de kinderen heeft Merel diverse verhaaltjes gelezen (eerst voorgelezen en dan mocht de klas de zin hardop na lezen). De verhaaltjes gingen over een dorp en over vrienden, dus Merel heeft dit met behulp van de docent, die haar vragen naar het Nepali vertaalde, gekoppeld aan het dagelijks leven van de kinderen. Ook hebben ze bij nieuwe woorden zoals ‘dancing’ of ‘frog’ de woorden uitgebeeld in de klas. De kinderen vonden dit erg leuk. De docent greep ook nog even zijn kans om alle liedjes die in het boek stonden door Merel te laten zingen met de klas. Toen ze hem vroeg hoe het ritme van het liedje ging bleef het bij monotoom de tekst opdreunen. Niet zo’n zanger dus! Na afloop van de schooldag waren we geschokt om te zien hoe de kinderen hier gestraft worden. De kinderen die tijdens de schooldag niet goed hebben geluisterd of iets hebben gedaan wat niet mag, moeten van jong naar oud in een rij gaan staan en krijgen dan afhankelijk van de aard van hun ‘overtreding’ slagen met een stok op hun hand, knieholte of zelfs een klap in hun gezicht. Wij hebben duidelijk laten weten dat wij deze manier van straffen absoluut afkeuren en dat Merel meer dan bereid is om andere manieren van disciplinering uit te leggen. De dag erna stond er gelukkig ook geen rij met kinderen meer klaar.

Op vrijdag hebben we een start gemaakt met het verven. Twee lokalen hebben we in de grondverf gezet onder toeziend oog van alle voorbij lopende kinderen. Ook heeft Janneke nog twee andere lokalen schoongeboend zodat we daar zaterdag mee aan de slag konden. Heel fijn dat zij heeft aangeboden om voor en na haar dienst bij de Health Post ons te helpen met verven! S’ avonds kwam er plotseling nog meer hulp vanuit onverwachte hoek. Cyrille uit Frankrijk had op googlemaps de homestay van onze gastvader gevonden en was hier vanuit Pokhara, via Sarangkot naar ons toe komen hiken. Toen hij hoorde over ons project bood hij meteen aan om ons een paar dagen te komen helpen met het verven. Super tof! Op zaterdag zijn de kinderen vrij, dus dit betekende dat we in meerdere lokalen tegelijk aan de slag konden. Onze hulptroepen werden nog aangevuld met ons zusje Rajina en Abishkar, een leerling uit grade 8. In totaal hebben we op zaterdag, opnieuw onder toeziend oog van buurtkinderen, twee lokalen geheel kunnen afmaken en 3 schoongemaakt en in de grondverf gezet. Het verschil tussen hoe de lokalen er eerst uitzagen en hoe ze er nu uitzien is echt enorm! Dat geeft veel voldoening voor ons. We zijn erg benieuwd naar de reacties van de kinderen morgen!