De laatste weken in Kaskikot

De afgelopen weken zijn we weer hard aan de slag geweest met het verfwerk. De voorwaarde voor ons werk was dat het schoolbestuur zou investeren in een nieuw dak, zodat de school droog zou blijven. Op zondag kwam de aannemer langs en die stelde voor om de plafonds in de lokalen opnieuw te laten stucen. Wij hadden dat eerder ook al voorgesteld, maar toen vond het schoolbestuur dat niet nodig. Op aanraden van de aannemer hebben ze echter toch een aantal stukadoors ingeschakeld. Wij waren in eerste instantie heel blij met dit besluit, omdat sommige plafonds echt uit elkaar vielen en er ook op sommige plekken water doorheen lekte.

Toen we op maandag echter op school kwamen en zagen hoe de stukadoors te werk gingen in “onze” net gewitte lokalen, schrokken we behoorlijk! Wat een puinhoop in het lokaal! Alles zat onder de cementvlekken. Al snel ontdekten we dat de Nepalese manier van stucen ook heel anders is dan bij ons thuis. Hier maken ze op de grond een hoop cement en gooien dat vervolgens letterlijk met een schop tegen het plafond. Dit omdat ze een bonus krijgen als ze hun werk snel afmaken. Gelukkig kregen we de directeur van de school zover om plastic te halen zodat de andere muren afgeplakt konden worden. Dit plastic was echter net niet lang genoeg, waardoor er alsnog veel vlekken zaten in alle lokalen waar we de zaterdag ervoor zo ons best op hadden gedaan. Een beetje balen, maar daar was niks meer aan te doen. “Een stap vooruit, twee stappen achteruit” zullen we maar zeggen...

Om verdere schade te voorkomen zijn we op maandag en dinsdag maar gestart met de lokalen op de benedenverdieping, waarvan de plafonds niet gestuct worden. Daar hebben we met behulp van Janneke, Cyril en David, een Nederlandse vrijwilliger, vrij snel progressie kunnen maken. Op woensdagochtend konden we zelfs niet verder, omdat de stukadoors nog steeds boven bezig waren. We hebben toen spontaan besloten om een tweedaagse hike te maken naar Australian Basecamp. Cyril heeft ons met behulp van Maps.me naar het kamp geleid, wat ons behoorlijk wat kosten voor een gids heeft bespaard. Na een pittige wandeling omhoog, kwamen we na 6,5 uur precies voor zonsondergang aan op onze bestemming. Het was jammer genoeg heel bewolkt, maar we konden het topje van Annapurna 1, de op 8 na hoogste berg van de wereld, net boven de wolken uit zien komen. Alleen dit was al een heel indrukwekkend gezicht. Na een warme douche (wat een luxe!) hebben we heerlijk gegeten, warme chocolademelk gedronken en gekaart.

De volgende ochtend hebben we iets voor half 6 de wekker gezet, zodat we de zonsopgang konden zien. Onze gebeden van de avond hadden uitgewerkt:  het was helder! Indrukwekkend om drie super hoge bergen verlicht te zien worden door de zon. Zeker onder het genot van een kopje Nepalese Masala thee. Daarna zijn we via het plaatsje Dhampus, waar Cyril zijn reis zou vervolgen, weer teruggelopen naar Kaskikot. De laatste paar kilometers vielen best zwaar nu onze benen al vermoeid waren van de dag ervoor. Dat beloofd nog wat voor de 17-daagse Manaslu trekking…

We raken inmiddels steeds meer gewend aan het leven in Kaskikot. Merel krijgt geen hartverzakking meer van iedere grote spin (ze heeft zelfs meer dan een uur lang teacher training staan geven op 2 meter afstand van zo’n joekel op de muur).  Sowieso raken we steeds meer gehecht aan alle beestjes hier. Hoe leuk is het als er ineens een jong geitje door je tuin huppelt, of er wat makke honden komen buurten. Het wordt heel gek om straks in Nederland weer huizen te zien zonder minimaal 6 kippen, 2 geiten en een os. De plaatselijke accessoire is het hakmes. Waar je in Nederland de deur niet uitgaat zonder handtas, telefoon of paraplu, vertrekt hier niemand van huis zonder hakmes. Je weet immers maar nooit wat er op je pad komt! Tassen hebben ze hier ook niet echt nodig, de vrouwen knopen een sjaal om hun middel en in hun buidel bewaren ze dan van alles. Bij het gezondheidscentrum moet deze buidel wel eens af en Janneke komt dan de meest onverwachte dingen tegen: snoepjes, kralen, muntjes, pillen, of een plastic tasje met boodschappen. Alleen de geur op het toilet/wasruimte wil nog niet zo wennen. Je voelt je eigenlijk pas echt schoon als je minimaal 10 meter uit de buurt van dat hokje bent.

Iets anders waar we aanvankelijk nog wel geduld voor konden opbrengen, maar wat steeds meer tot irritaties begon te leiden, was de "nonchalante" houding van sommige mensen. Zo hadden we voordat we op trekking gingen afgesproken dat de school ervoor zou zorgen dat de lokalen weer schoon zouden worden gemaakt na het stucwerk, zodat wij weer verder konden met verven. Wij hebben immers al een keer alle lokalen uitgebreid geschrobd en schimmelvrij gemaakt. Toen we op vrijdag terugkwamen, was er echter nog niks gebeurd. Daardoor was al het cement ook nog eens helemaal in de muur getrokken, waardoor het er niet eens meer af te schrobben was. Uiteindelijk hebben we de grootste resten kunnen verwijderen, en de rest maar overheen geschilderd. Nog steeds zonde van de eerste lagen wit, maar we probeerden er gewoon het beste van te maken! (Inmiddels leek het meer: 1 stap vooruit, 5 achteruit).

De teleurstelling was dan ook nog groter toen het stucwerk nog niet klaar bleek te zijn. Dus nadat wij de muren weer wat hadden bijgeverfd, werden er ineens toch nog gaten in de muur gevuld en hier en daar de plafonds bijgewerkt. Weer alles grijs! (1 stap vooruit, 10 stappen achteruit). Tot overmaat van ramp bleek dat hier blijkbaar de plafonds ook nog een paar keer volledig nat gespoten moeten worden, omdat het cement anders geen water opneemt. Toen de directeur klaar stond met de tuinslang in het lokaal dat wij net hadden hersteld was dit toch wel echt letterlijk de laatste druppel. Hoewel je in Nepal je boosheid niet echt mag tonen, hebben we laten weten dat het nu wel een keertje klaar was. We blijven niet herstellen en witten. Naast dat het heel wat manuren kost, kost het ook veel verf. En het voelt ook alsof we niet serieus genomen worden op deze manier. En na 1 stap vooruit, wilden we echt niet nog meer dan 10 stappen achteruit.

De volgende ochtend kwamen de “woordvoerder” en de chairman van de school langs om hun excuses aan te bieden. Er waren toch wel wat misverstanden ontstaan inmiddels. Omdat we een goed gesprek hebben gehad met afspraken over hoe nu verder, hebben we besloten om het toch nog een kans te geven. Mede doordat die zondag eindelijk de teacher training van start kon gaan. En dat was een van de redenen waarom Merel naar Kaskikot was gekomen. De dagen erna ging het roer op de school gelukkig 180 graden om. We werden zelfs door twee docenten geholpen met schoonmaken! Dat is voor Nepal wel uniek, omdat het eigenlijk tot gezichtsverlies leidt als je werk doet wat een lagere kaste toebehoord.

De docenten reageerden ook super enthousiast op de teacher training en hadden veel vragen over positieve bekrachtiging en complimenten geven. Ze staan dus hartstikke open voor een alternatief voor lichamelijke straffen. Zelfs nadat Merel heeft aangegeven dat het voor de kinderen wel even zal duren voordat ze echt goed luisteren zonder straf of stemverheffing (dit zijn ze nu immers gewend). De tweede training zijn we begonnen met een rondje waarin iedereen een compliment opschreef voor degene naast hem of haar. Super mooie complimenten kwamen hieruit naar voren en het was voor de docenten heel fijn om te ervaren hoe blij je wordt van een compliment. Daarnaast was er vanuit de leerkrachten de vraag hoe je kan differentiëren tussen sterke en zwakkere leerlingen. Ook hier is aandacht voor geweest tijdens de tweede en de derde training. In de laatste training heeft Merel informatie gegeven over het belang van spelen voor de ontwikkeling van kinderen. De meeste kinderen hier staan rond half 6 op, helpen dan hun ouders op het land, gaan naar school, helpen thuis weer op het land en maken s’avonds huiswerk (zelfs de peutergroep heeft huiswerk!). Voor spelen is er  niet veel tijd, dus extra belangrijk dat hier op school ruimte voor is. Vanuit Nederland hebben we voor iedere klas een spelletje meegenomen, en tijdens de laatste training hebben we de spelletjes aan de leerkrachten uitgelegd. Zelfs voor ons vanzelfsprekende spelletjes, zoals domino, zijn hier niet bekend. De wiskunde docent begreep zelfs niet hoe twee puzzelstukken aan elkaar moeten. Dat geeft maar weer aan hoe verwend wij eigenlijk zijn in Nederland. Wij hebben in iedere schoolklas wel 10 spelletjes in de kast liggen. Hetzelfde geldt voor knutsel en tekenmateriaal, dat hebben ze ook niet op deze school. Gelukkig hebben we zelf wat meegebracht, maar helaas is dit nog niet genoeg voor alle klassen. Om een voorbeeld te geven van leuke activiteiten in het onderwijs hebben we met de kinderen uit de hoogste groepen mandalas gekleurd als decoratie voor aan de muur. Met de lagere groepen hebben we vissen, olifanten, honden en katten gemaakt van vouwblaadjes. Daarnaast hebben we met verschillende groepen armbandjes gemaakt van de loom-elastiekjes van ons buurmeisje Samantha. De kinderen vonden het super leuk om dit te doen en zijn heel blij met de bandjes! Op de school in Kathmandu hingen overal inspirerende quotes over onderwijs, met de leerlingen uit grade 7 en grade 8 en met behulp van Janneke en Robert heeft Merel deze quotes ook in Kaskikot door de school kunnen verspreiden.

Uiteindelijk is het gelukt om alle lokalen te verven. Opnieuw kregen we hulp uit onverwachte hoek, de wiskunde docent en de Engels docent kwamen ons helpen met schilderen. De laatste dagen kregen we ook nog wat hulp van de kinderen van de school. Na onze trekking in het Manaslu-gebergte gaan we terug naar Kaskikot om te zien of de timmerman dan inmiddels klaar is met het installeren van de ramen, luiken en deuren. Als het goed is, is het dak van de school dan ook af. We zijn erg benieuwd en kijken er naar uit om de kinderen weer te zien.

Niet alleen op de school, maar ook in het gezondheidscentrum is het roer omgegaan. Nadat Janneke al twee weken lang heeft geopperd om eens een flinke opruim- en schoonmaakbeurt in te plannen, zijn ze nu zowaar akkoord gegaan met dat plan. Hetzelfde geldt voor handen wassen na iedere patiënt en het ontsmetten van het materiaal, zoals de thermometer. Het lijkt er dus op dat een langere tijd op 1 plek blijven loont, verandering kost immers wat tijd en het is wel fijn dat we uiteindelijk op de school en Janneke in het gezondheidscentrum een verschil hebben kunnen maken!